قرآن با نسبت دادن تعقل تدبر و تفقّه به قلب، در واقع قلب را ابزار معارف و علوم شهودی معرفی می کند. معارف شهودی اعم از الهام، رویاهای صادقه، علم به فنون و صنایع، دریافت پیام از ملائکه، شهود و مکاشفه، اعطای علم و حکمت به اولوالارباب و در نهایت علم به اسماء و علم به کتاب است. علم شهودی، هم محصول تقوا، تزکیه، صفای قلب و عمل صالح است، و هم منشا آن.
شرط بهره مندی چنین علمی، عصمت نیست، بلکه در نتیجه قرب نوافل و قرب فرایض، حضرت حق اداره امور را متکفل و خود متصرف در جمیع امور عبد می شود و چون خدا خواهد، او بخواهد. این سرّ اراده خداوند به حاکمیت متقین است که شاء و اراده ای از خود ندارند. همچنان که حضرت صاحب الامر عجل الله تعالی فرجه الشریف می فرمایند: " قلوبنا اوعیه لمَ شیه الله فاذا شاء شئنا؛ قلوب ما اهل بیت ظرف اراده و مشیت خداست، پس هنگامی که او بخواهد و اراده کند، ما اراده می کنیم." شیعیان واقعی به تناسب ظرفیت و رشد وجودی خود تحت ولایت الهیه امام خویش به بخشهایی از این علم نائل و قادر به تصرّف در کاینات خواهند شد.
فصل اول: امکان و ابزار شناخت
فصل دوم: تعریف علم و تبیین اقسام آن
فصل سوم: نقش تقوا در کسب علم و حکمت
فصل چهارم: معارف شهودی
فصل پنجم: رابطه علم و اسماء و علم به کتاب با ولایت تکوینی
فصل ششم: رابطه صاحبان معارف شهودی با ولایت تکوینی